Moczenie nóg powinno trwać ok. 15 − 20 minut. Najlepiej, aby woda miała temperaturę w granicach 35 – 40 stopni C. Składniki, które sprawdzą się przy kąpieli zrogowaciałych stóp to: LAWENDA; Bardzo często używana jest w kosmetykach do pielęgnacji stóp.
today czerwca 8, 2021 favorite 0 polubień remove_red_eye 113 odwiedzin comment 0 komentarzy Zmęczone, obolałe, przepocone… W okresie letnim nasze stopy nie zawsze radzą sobie z wysoką temperaturą, długimi wędrówkami wakacyjnymi czy spacerami po kamienistych plażach. Odkryte buty dodatkowo zwiększają ryzyko zakażenia bakteriami czy grzybami, powodujące nie tylko nieprzyjemny zapach, ale przede wszystkim bolące pęknięcia skóry czy paznokci. Ratunkiem dla zmęczonych upałem stóp jest regularne moczenie stóp w soli, szczególnie, jeśli sól wykazuje wyjątkowe właściwości odżywcze i regeneracyjne. Iwonicka Sól Jodobromowa to wyjątkowy kosmetyk naturalny Iwoniczanki. Warzona jest z wód termalnych Uzdrowiska Iwonicz, o unikatowej dla rejonu kompozycji składników mineralnych. Od stuleci wody stosuje się w kuracjach pitnych i kąpielowych. Już w XIX wieku zaczęto wykorzystywać je także do produkcji soli. Naszą sól warzymy tę samą metodą, co w dawnych manufakturach, by nic nie straciła ze swych cennych właściwości. Woda mineralna jest nalewana do panwi i podgrzewana gazowymi palnikami, a po odparowaniu pozostaje sól, którą pakuje się ręcznie. Jako produkt kosmetyczny, może być używana do kąpieli. Moczenie stóp w soli iwonickiej Moczenie stóp w soli iwonickiej to doskonały sposób na regenerację grubej skóry stóp. Dzięki wyjątkowemu połączeniu makro i mikroelementów, sól pobudza mikrokrążenie skóry i tkanki podskórnej, działają odprężająco na nogi. Regularne moczenie stóp redukuje obrzęki, a po ciężkim dniu - łagodzi zmęczenie i dolegliwości bólowe. Co istotne, iwonicka sól ma także właściwości przeciwzapalne i odkażające, dlatego wspomaga leczenie chorób skóry, nie podrażnia jej i nie uczula. Gładkie, miękkie pięty i piękne paznokcie Moczenie stóp w soli iwonickiej zmiękcza naskórek, ułatwiając usuwanie zrogowaceń. Dzięki jej właściwościom gruba skóra na piętach jest gładka i miękka, a stopy zyskują naturalny, zdrowy koloryt. Regularne moczenie stóp, zmiękczając skórę, zapobiega także wrastaniu paznokci, a atrakcyjny pedicure jest łatwy do wykonania. Przygotuj miskę z 3 litrami ciepłej wody, o temperaturze ok. 40 - 45ºC. Dodaj 3 - 6 łyżeczek Iwonickiej Soli Jodobromowej. Mocz stopy przez kwadrans, relaksując się i odprężając. Następnie dokładnie wytrzyj stopy, szczególnie przestrzenie między palcami. Po dokładnym wyschnięciu, zaaplikuj dobry krem, np. Lawendowy krem do stóp Iwoniczanki, który nie tylko nawilży skórę, ale zmniejszy jej skłonność do powstawania podrażnień i przykrego zapachu. Moczenie stóp w wodzie z solą zalecamy minumum dwa razy w tygodniu. Jeśli cierpisz na nadmierną potliwość stóp, zabieg przeprowadzaj bezpośrednio po zdjęciu obuwia, gdy stopy są przegrzane i spocone. Domowe SPA dla stóp przygotujesz także z Lawendowej soli Iwoniczanki, opartej na naturalnej soli iwonickiej. Już dwie nakrętki na 3 litry wody wystarczą, by moczenie stóp pobudziło metabolizm komórek skóry, wspomagając jej nawilżenie i regenerację. Piękny zapach lawendy Sól doda uczucie relaksu i świeżości. Naturalny kosmetyk z Uzdrowiska Iwonicz Kąpiele solankowe od stuleci polecane są w celu uzupełnienia terapii uzdrowiskowych. Nie tylko relaksują, ale także upiększają skórę i kojąco wpływają na bolące mięśnie i stawy. Stosowane są w fizjoterapii, a także dla wszystkich, poszukujących regeneracji i odprężenia podczas pobytu w uzdrowisku. Dziś uzdrowisko możesz stworzyć we własnym domu, dzięki Iwonickiej Soli Jodobromowej, produkowanej na bazie naturalnych wód mineralnych przez Uzdrowisko Iwonicz. Powiązane produkty 27,00 zł Iwonicka Sól Jodobromowa
Zazwyczaj stosuje się ją przez tydzień, jednak niektórzy specjaliści medycyny alternatywnej zalecają moczenie nóg w moczu przez dwa tygodnie. Pozytywne efekty okładów z moczu, stosowanych przy ostrodze piętowej. Gdy pojawia się ostroga piętowa leczenie moczem można też stosować w formie okładów. Do przeprowadzenia terapii w ten Fizjologia oddawania moczu (mikcji) Prawidłowe trzymanie i oddawanie moczu oznacza zarówno zdolność gromadzenia odpowiedniej dla wieku ilości moczu w pęcherzu, świadomego wstrzymania mikcji do momentu jego oddania w okolicznościach akceptowanych społecznie, jak i prawidłowy strumień oddanego w tych okolicznościach moczu. Zdolności te rozwijają się z wiekiem w trakcie życia dziecka: U niemowląt przy odpowiednim wypełnieniu pęcherza oddanie moczu odbywa się automatycznie na zasadzie prostego odruchu. Dziecko w wieku około roku prawdopodobnie odczuwa potrzebę oddania moczu, ale nie potrafi świadomie nad nią zapanować. Trzylatek ma już umiejętność świadomego powstrzymania oddawania moczu. W wieku czterech lat zdecydowana większość dzieci potrafi świadomie „na polecenie” oddać mocz. U pięciolatka istnieje możliwość kontroli mikcji przy różnym stopniu wypełnienia pęcherza. Wszystkie kolejno wymienione umiejętności są możliwe dzięki dojrzewaniu układu nerwowego. Bardzo pomocne w prawidłowym rozwoju tych wszystkich etapów jest prawidłowe zaangażowanie otoczenia dziecka – wysadzanie na nocnik w wieku, gdy dziecko może już pewnie siadać, tj. od ok. 12.–18. miesiąca życia, niezakładanie pieluszek u starszego dziecka. Kontrolę oddawania moczu dziecko osiąga najpierw w dzień, a nieco później w nocy. Dziewczynki zwykle wcześniej kontrolują oddawanie moczu niż chłopcy. W ten sposób dojrzewa i rozwija się prawidłowe gromadzenie moczu i jego prawidłowe oddawanie u ok. 90% zdrowych dzieci. Rodzaje zaburzeń mikcji Znanych jest wiele zaburzeń oddawania moczu. W celu usystematyzowania, najczytelniej można podzielić je na dwa główne rodzaje: zaburzenia typu nietrzymania moczu zaburzenia typu moczenia Zaburzenia typu nietrzymania moczu Terminem tym określa się zaburzenia oddawania moczu spowodowane przyczynami tzw. organicznymi (wywołanymi chorobą narządu), a nie z opóźnionym fizjologicznym dojrzewaniem. W zaburzeniach tych dochodzi do mimowolnego (niezależnego od świadomej kontroli dziecka) oddawania moczu. Zaburzenia organiczne powodujące nietrzymanie moczu dotyczą dwóch głównych układów: układu moczowego (wady anatomiczne) – nieprawidłowa budowa tego układu powoduje niemożność utrzymania kontroli mikcji, układu nerwowego (zarówno obwodowego, jak i ośrodkowego – np. przepuklina oponowo-rdzeniowa, tłuszczaki kanału kręgowego w odcinku L-S, zapalenia, urazy, guzy rdzenia kręgowego, mózgowe porażenie dziecięce, zespoły demielinizacyjne) – nieprawidłowa regulacja ze strony układu nerwowego uniemożliwia dziecku kontrolę mikcji pomimo prawidłowej budowy układu moczowego. W obu typach zaburzeń uszkodzenie wymaga leczenia przyczynowego, ale bardzo często jest trwałe i terapia nie gwarantuje poprawy. Zobacz więcej: Wady wrodzone układu moczowego, Przepuklina oponowa i oponowo-rdzeniowa Zaburzenia typu moczenia Tym terminem określa się mimowolne oddawanie moczu u dziecka w wieku, w którym ta czynność fizjologiczna jest już dojrzała, czyli u dziewczynek po 5. roku życia, a u chłopców po 6. roku życia. Termin moczenie dotyczy zaburzeń czynnościowych bez towarzyszących zaburzeń anatomicznych układu moczowego lub układu nerwowego. Przyczyną moczenia mogą być różne nieprawidłowości, a głównie: zbyt duża produkcja moczu, zmniejszona pojemność pęcherza moczowego, zaburzenia czynnościowe dolnych dróg moczowych (które mogą wynikać z niepowodującego innych objawów klinicznych zakażenia lub wady anatomicznej) zaburzenia emocjonalne. Ten rodzaj zaburzeń oddawania moczu dzieli się na: moczenie nocne – objawy występują tylko podczas snu (nocą), moczenie dzienne – objawy występują tylko w dzień, moczenie dzienne i nocne („mieszane”) – co oznacza, że tego typu problemy występują zarówno w dzień, jak i w nocy. Moczenie dzienne i „mieszane” wymagają szerszej diagnostyki, gdyż bardziej sugerują nieprawidłowości czynnościowe w układzie moczowym, zakażenie lub wadę. Zaburzenia typu moczenia, zarówno nocnego, dziennego, jak i „mieszanego” mogą występować od wieku niemowlęcego bez dłuższej (tj. 3–6-miesięcznej) przerwy – określa się je wówczas jako moczenie pierwotne. Jeżeli natomiast zaburzenia pojawiły się u dziecka, które opanowało wcześniej prawidłowe oddawanie moczu, a przerwa w moczeniu była dłuższa niż 3–6 miesięcy, to stan taki określa się jako moczenie wtórne. Moczenie wtórne wymaga dokładniejszych badań diagnostycznych niż pierwotne i sugeruje zakażenie w układzie moczowym i/lub zaburzenia natury emocjonalnej. Wśród dzieci z moczeniem pierwotnym wyróżnia się te, u których jest to jedyna dolegliwość, występuje tylko w nocy, a badania diagnostycznie nie wykazują żadnych odchyleń – mówi się wtedy o pierwotnym izolowanym moczeniu nocnym. Moczenie nocne u dzieci Moczenie nocne jest problemem, z którym boryka się znaczna liczba dzieci w wieku rozwojowym. Podanie dokładnej liczby nie jest możliwe z uwagi na częste zatajanie problemu, traktowanie go jako dolegliwości wstydliwej, z której się „wyrasta”. Utożsamia się tę dolegliwość z zaburzeniami emocjonalnymi dziecka (niepowodzeniami w szkole, problemami w rodzinie), które jeszcze bardziej nie pozwalają na ujawnienie tego problemu. W rzeczywistości okazuje się, że problemy emocjonalne zdecydowanie częściej są skutkiem moczenia nocnego niż jego przyczyną. Według danych statystycznych na świecie ok. 100 mln ludzi ma problem z moczeniem nocnym. W Polsce jest ich prawdopodobnie ok. 300–400 tys. Częstość występowania moczenia nocnego zmienia się w zależności od grupy wiekowej. I tak w grupie 4-latków moczy się w nocy co trzecie dziecko, w wieku 5–6 lat co piąte dziecko. U 7-latków problem dotyczy co dziesiątego dziecka. Wśród 12–15-latków moczenie nocne występuje u ok. 3% dzieci, a wśród dorosłych u ok. 1%. Z danych tych wynika, że u większości dzieci występuje tendencja do „wyrastania” z moczenia nocnego, ale nie wiadomo kiedy to nastąpi, a im starsze dziecko boryka się z moczeniem nocnym, tym więcej problemów natury emocjonalnej dla niego i całej rodziny. Jak widać, jest to problem bardzo dużej grupy ludzi, którym można pomóc, dlatego tak ważna jest świadomość konieczności zgłaszania problemu bez zażenowania i niepotrzebnej wstydliwości. U 2/3 dzieci z moczeniem nocnym stwierdza się „obciążający” wywiad rodzinny, tzn. że jedno z rodziców lub oboje rodzice również moczyli się w dzieciństwie. Wtedy ryzyko moczenia nocnego u dziecka jest znacznie większe – w przypadku jednego z rodziców ok. 45%, przy obojgu ryzyko to rośnie do ok. 75%. Wiemy już jak dojrzewa kontrola w czasie rozwoju dziecka nad prawidłową mikcją. Stąd też wynika definicja moczenia nocnego. Definicja Moczenie nocne jest to nieświadome (mimowolne) oddanie moczu w trakcie snu zdarzające się częściej niż 2 razy w tygodniu u dziecka, które ukończyło 5. rok życia (dziewczynka) lub 6. rok życia (chłopiec). To tylko sucha definicja. W praktyce moczenie może być nieregularne, dziecko może się moczyć kilka razy w ciągu jednej nocy albo co kilka dni z przerwami tygodniowymi. Przyczyny moczenia nocnego Od dawna próbowano wyjaśnić przyczyny moczenia nocnego, tłumacząc je głównie zaburzeniami natury emocjonalnej czy zbyt głębokim snem utrudniającym wybudzanie się. Przyczyny moczenia nocnego okazały się zróżnicowane. Obecnie przyjęto 3 główne nieprawidłowości, które uważa się za przyczyny moczenia nocnego: 1. Zbyt duża ilość moczu oddawanego w godzinach nocnych – przyczyną jest brak prawidłowego dobowego rytmu produkcji wazopresyny – hormonu regulującego ilość moczu produkowanego przez nerki: u dzieci bez moczenia nocnego podczas snu nerki „produkują” mniejsze ilości moczu, co tłumaczy się zwiększoną produkcją wazopresyny, u dzieci moczących się w nocy nie zwiększa się (fizjologicznie) produkcja wazopresyny, dlatego w nocy produkują one więcej moczu, a pęcherz nie może utrzymać tej ilości moczu mimo prawidłowej pojemności, u dzieci, u których ten mechanizm jest przyczyną moczenia nocnego rozpoznaje się pierwotne izolowane moczenie nocne, które jest najczęstszą postacią moczenia nocnego u dzieci. 2. Zbyt mała pojemność pęcherza moczowego: pojemność pęcherza rośnie z wiekiem dziecka, ale nie zawsze proporcjonalnie, dzieci moczące się w nocy często mają zbyt „mały” pęcherz, który nie może pomieścić prawidłowej objętości wytworzonego moczu, przy takim mechanizmie moczenia nocnego częste jest popuszczanie moczu w dzień, duża ilość mikcji w ciągu dnia przy małej objętości oddanego moczu. 3. Czynnościowe zaburzenia dolnych dróg moczowych: nieprawidłowa koordynacja mięśnia wypieracza pęcherza i zwieracza cewki, tzw. „leniwy” pęcherz, u tych dzieci często pojawiają się inne dolegliwości ze strony układu moczowego (moczenie dzienne, częstomocz, naglące parcia, niemożność powstrzymania mikcji) zaburzenia czynnościowe mogą mieć charakter pierwotny lub wtórny. Wszystkie ww. przyczyny moczenia nocnego mogą ze sobą współistnieć. Moczenie nocne może mieć też tylko tło emocjonalne, występuje z reguły wtórnie, można często znaleźć przyczynę (rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby, rozłąka, problemy szkolne, pojawienie się młodszego rodzeństwa). Jak widać moczenie nocne u dzieci nie jest jednorodną jednostką chorobową. Może wynikać z różnych przyczyn, dlatego należy podjąć próbę znalezienia przyczyny w celu wdrożenia odpowiednio ukierunkowanego leczenia. Tak naprawdę głównym celem diagnostyki różnicowej jest odpowiedź na pytanie: czy u dziecka występuje pierwotne izolowane moczenie nocne (czyli najczęstsza postać moczenia nocnego), czy też moczenie jest objawem chorobowym związanym z innymi chorobami (np. zakażeniem dróg moczowych, wadą układu moczowego, nerwowego, cukrzycą, przewlekłą niewydolnością nerek). Kiedy należy się zgłosić do lekarza z dzieckiem moczącym się w nocy? Celem pierwszego badania lekarskiego jest odpowiedź na pytanie, czy moczenie nocne u dziecka jest objawem innych chorób, czy „tylko” jedyną dolegliwością u zdrowego dziecka. Te dwie grupy dzieci wymagają innego podejścia diagnostycznego i innego leczenia, o którym zadecyduje lekarz. Według większości lekarzy zajmujących się problemem moczenia nocnego u tzw. zdrowego dziecka, które moczy się w nocy, pierwsza wizyta lekarska powinna mieć miejsce po ukończeniu 4. roku życia. Kontakt z lekarzem jest wskazany bez względu na wiek, gdy moczeniu nocnemu towarzyszą inne niepokojące objawy, np. moczenie dzienne, popuszczanie, dolegliwości przy oddawaniu moczu, zwyżki temperatury bez wyraźnej przyczyny, a także, gdy moczenie wystąpiło po okresie pozytywnej kontroli oddawania moczu (może sugerować tło emocjonalne). Należy więc wcześnie podjąć decyzję o uzyskaniu porady lekarskiej po to, by: wykluczyć inne choroby towarzyszące moczeniu nocnemu, odpowiednio je zdiagnozować i leczyć, wprowadzić u dzieci z pierwotnym izolowanym moczeniem nocnym odpowiednie leczenie (farmakologiczne i niefarmakologiczne) ułatwiające życie dziecku z moczeniem nocnym. W jaki sposób lekarz stawia diagnozę? W każdym przypadku u dziecka z moczeniem nocnym należy się oprzeć na: dokładnym wywiadzie badaniu fizykalnym badaniach dodatkowych – zlecanych przez lekarza na podstawie zebranego wywiadu i ocenie fizykalnej dziecka. Rodzice dziecka, odpowiadając na zadawane przez lekarza pytania w bardzo dużym stopniu ukierunkowują diagnostykę. W znacznym stopniu przydatne są gotowe kwestionariusze z odpowiednim zestawem pytań. Rodzice powinni być przygotowani na udzielenie odpowiedzi na następujące pytania (przykład kwestionariusza): Czy dziecko moczy się od urodzenia (bez dłuższej przerwy – ok. 6 mies.)? Czy dziecko ma trudności w powstrzymaniu mikcji w dzień? Czy występuje gwałtowne parcie? Czy dziecko częściej oddaje mocz w ciągu dnia niż rówieśnicy? Czy skarży się na dolegliwości przy oddawaniu moczu? Czy więcej oddaje moczu w dzień czy w nocy? Czy obserwują Państwo u dziecka trudności z opróżnianiem pęcherza? Czy strumień moczu jest jednolity czy przerywany? Czy łóżko jest zmoczone obficie? Czy epizod moczenia występuje w pierwszej czy drugiej połowie nocy? Czy moczenie w nocy występuje raz czy kilka razy w ciągu nocy? Czy występują zaparcia u dziecka? Czy dziecko pije bardzo dużo? Czy dziecko bardzo głęboko śpi i trudno go dobudzić? Czy moczeniu towarzyszy brak kontroli stolca? Czy dziecko jest nadpobudliwe? Czy w rodzinie występowało moczenie nocne? Nie zawsze rodzice potrafią odpowiedzieć na zadane pytania, ale należy pamiętać, że w leczeniu tej choroby bardzo wiele zależy od dobrej współpracy między rodzicami, dzieckiem i lekarzem. Aby ułatwić wywiad, zaleca się prowadzenie obserwacji i ich zapisywanie, co ułatwi odpowiadanie na ww. pytania. Badania dodatkowe zleca lekarz indywidualnie w zależności od wskazań, ale u każdego dziecka z moczeniem nocnym należy wykonać co najmniej: badanie ogólne moczu (koniecznie z oceną ciężaru właściwego), badanie bakteriologiczne moczu, USG układu moczowego z oceną zalegania moczu w pęcherzu, oznaczenie poziomu kreatyniny, mocznika i glukozy w surowicy. Rozszerzenie diagnostyki o inne badania i ewentualne skierowanie na konsultację psychologiczną lub psychiatryczną zależy od decyzji lekarza. Pierwotne izolowane moczenie nocne Jest najczęstszą postacią moczenia u dzieci, tzn. występuje u około 70–80% dzieci z tym problemem. Oznacza to, że jedyną dolegliwością u dziecka jest moczenie nocne i nie stwierdzono żadnych zaburzeń związanych z oddawaniem moczu, nie występuje moczenie w dzień, nie ma zaburzeń snu ani żadnych zaburzeń emocjonalnych. Dzieci te moczą się „od urodzenia”, bez żadnej dłuższej przerwy, a w badaniach dodatkowych nie stwierdza się żadnych odchyleń od normy. Uważa się, że właśnie ten typ moczenia nocnego u dzieci jest uwarunkowany genetycznie i występuje rodzinnie. Podstawową przyczyną, jest zaburzenie dobowego rytmu wydzielania wazopresyny, tzn. brak jej zwiększonej produkcji w godzinach nocnych. Dlatego w pierwotnym izolowanym moczeniu nocnym uzyskuje się najlepsze efekty po podaniu tej substancji na noc. Poprawa następuje u 70–90% dzieci z prawidłowo zdiagnozowanym pierwotnym izolowanym moczeniem nocnym jako przyczyną moczenia nocnego. Leczenie moczenia nocnego Leczenie dziecka z objawami moczenia nocnego można podzielić na: Leczenie przyczynowe (czyli: w trakcie diagnostyki wykryto przyczynę, którą można wyleczyć). Leczenia objawowe (czyli: diagnostyka nie wykazała przyczyny, a stosowane leczenie ma na celu opanowanie objawów choroby) niefarmakologiczne farmakologiczne Leczenie niefarmakologiczne Jest zawsze wskazane, nawet jeżeli równocześnie decydujemy się na podawanie leków. Ta część leczenia, niezwykle ważna, zależy głównie od działań opiekunów dziecka i wymaga od nich dużej cierpliwości i zaangażowania. Wymaga również współpracy ze strony starszych dzieci moczących się w nocy. Leczenie niefarmakologiczne to zarówno trening pęcherza, jak i prawidłowe postępowanie z dzieckiem moczącym się w nocy, to także, w wybranych przypadkach, pomoc psychologiczna. Terapia kondycjonująca polega na poprawie „trzymania” moczu. Dobrą metodą postępowania jest zwiększenie podaży płynów w ciągu dnia z równoczesnymi próbami wydłużania przerw między oddawaniem moczu, co jest dobrym bodźcem dla pęcherza w celu zwiększenia jego pojemności. Płyny podawane w dzień powinny być równomiernie rozłożone. Dzieci moczące się w nocy często same ograniczają ilość płynów w dzień, co jest absolutnie niewskazane. Wskazane jest natomiast ograniczenie, (ale nie całkowite zabranianie) picia na 2–3 godziny przed zaśnięciem, zwłaszcza napojów gazowanych działających moczopędnie. Udowodniono, że u alergików spożycie mleka przed snem nasila moczenie nocne. Trzeba próbować wyrobić nawyk opróżniania pęcherza moczowego przed snem u każdego dziecka, a zwłaszcza moczącego się w nocy. Pamiętajmy, że pierwsze próby wysadzania do mikcji (nie tylko przed snem) powinno się rozpocząć między 12. a 18. miesiącem życia. Nie stosujmy pieluch u dzieci powyżej 4 lat! Jaki jest pogląd na wysadzanie dziecka w nocy? Według większości specjalistów jest ono korzystne, ale pod warunkiem całkowitego wybudzenia się dziecka, co nie zawsze jest możliwe. Wysadzanie dziecka nie całkiem przebudzonego może nie pomóc w uzyskaniu kontroli mikcji, ale z kolei, gdy dzięki wysadzaniu dziecko obudzi się w suchym łóżku, może to dla niego stanowić pozytywny czynnik motywujący. Bardzo ważne jest odpowiednie postępowanie z dzieckiem z problem moczenia nocnego. Należy zapewnić mu wsparcie, pozytywną motywację, nagradzać za suchą noc, nigdy nie karać ani obwiniać za zmoczone łóżko. Według mojego doświadczenia bardzo pomocne są kalendarzyki, w których dziecko odnotowuje jak „wyglądała” noc, rysując słoneczka lub chmurki. Czasem dziecko ma własne propozycje, jak oznaczać noce mokre, a jak suche. Wówczas należy zdecydowanie mu na to pozwolić, gdyż wpłynie to pozytywnie na motywację dziecka. Ta metoda musi się opierać na dobrej relacji dziecka z rodzicami, a także dziecka z lekarzem. Przy kolejnej wizycie lekarskiej oglądamy uważnie kalendarzyk, zawsze licząc „powodzenia” nocne i chwaląc za nie. U starszych dzieci konieczne wydaje się nauczenie dziecka, co należy zrobić z mokrym łóżkiem – dziecko powinno samo wykonywać wszystkie czynności związane ze zmianą pościeli. Bezpieczeństwu dziecka sprzyja też odpowiednie zabezpieczenie łóżka (np. folia pod prześcieradłem), zawsze przed snem czysta pościel i czysta piżama. Ważna jest też codzienna kąpiel, zwłaszcza rano po mokrej nocy. Jedną z innych metod stosowanych w leczeniu niefarmakologicznym są automatyczne systemy alarmujące, sygnalizujące początek mimowolnego oddania moczu podczas snu. Wymagają one jednak dużej dyscypliny i cierpliwości, a skuteczność ich jest różnie oceniana. Leczenie farmakologiczne Jedno z podstawowych pytań, na które należy sobie odpowiedzieć w przypadku dziecka z moczeniem nocnym, brzmi: kiedy powinno się włączyć leczenie farmakologiczne? (w jakim wieku dziecka i w jakich przypadkach). Większość lekarzy uważa, że jest to problem bardzo indywidualny. Postępowaniem pierwszego wyboru jest podejście niefarmakologiczne, zwłaszcza u małego dziecka. Przy dobrych efektach leczenia niefarmakologicznego można czekać do wieku około 7-8 lat bez włączania leku. Jeżeli powyżej tego wieku osiągamy wspólnie zadawalające wyniki leczenia (2–4 mokre noce w miesiącu) i widzimy dobrą motywację, brak frustracji ze strony dziecka i rodziny, można spróbować zastosować „wsparcie farmakologiczne” tylko w przypadkach koniecznych, np. wyjazd na kolonię z rówieśnikami. Z własnego doświadczenia wiem, że czasami samo „posiadanie leku przy sobie” bez jego zażywania przynosi bardzo dobry skutek – dziecko nie moczy się w nocy. U dzieci młodszych, jeżeli metody postępowania niefarmakologicznego nie przynoszą żadnego efektu i moczenie występuje każdej nocy, przyjętą granicą wieku dla leczenia farmakologicznego jest ukończenie przez dziecko 4. roku życia. Dobór leku zależy od dobrego zakwalifikowania opierającego się na przyczynie moczenia nocnego. U dzieci z pierwotnym izolowanym moczeniem nocnym najlepsze skutki osiąga się, podając wazopresynę na noc. Powoduje ona zmniejszenie produkcji moczu w nocy. Dawkę należy dobrać indywidualnie. Dobry efekt uzyskuje się u ok. 70–90% dzieci. Lek stosuje się przez 3 miesiące, po których podejmuje się próbę miesięcznego odstawienia leku. W razie nawrotu moczenia należy powtórzyć 3-miesięczną kurację. Leczenie jest bezpieczne, jeżeli pamiętamy, że przy stosowaniu tego leku konieczne jest ograniczenie przyjmowania płynów w godzinach wieczornych i nocnych. Nie ma przeciwwskazań do odpowiednio dużej podaży płynów w dzień. U dzieci z moczeniem nocnym i małą pojemnością pęcherza oraz częstymi mikcjami w dzień, dobre efekty uzyskuje się, stosując chlorowodorek oksybutyniny. Lek ten powoduje zmniejszenie „wrażliwości” pęcherza i zwiększenie napięcia zwieracza cewki, co w efekcie zwiększa pojemność pęcherza i zmniejsza czucie w pęcherzu, dając możliwość wydłużenia odstępu między mikcjami. Sporadycznie może powodować działania niepożądane u osób nadwrażliwych (suchość śluzówek, zaczerwienienie skóry, bóle brzucha). Lek również jest stosowany w cyklach, podobnie jak wazopresyna. Według niektórych autorów leki spłycające sen u niektórych dzieci z moczeniem nocnym dają zadowalające efekty. Ze względu na swoje działania niepożądane, a także liczne wątpliwości, czy głęboki sen jest przyczyną moczenia nocnego obecnie nie są raczej polecane przez lekarzy. W praktyce czasami stosuje się wymienione wyżej leki łącznie. Mimo leczenia farmakologicznego, jak i niefarmakologicznego nie zawsze osiąga się sukces w leczeniu moczenia nocnego, ponieważ u ok. 1% dorosłych problem moczenia istnieje nadal, ale 99% dzieci z moczeniem nocnym z czasem „wyrasta” z tego problemu. Dlatego też tak ważna i konieczna jest wizyta u lekarza w przypadku każdego dziecka z moczeniem nocnym, wykonanie odpowiednich badań i ukierunkowanie leczenia, zarówno farmakologicznego, jak i niefarmakologicznego. Moczenie nóg w soli magnezowej może pomóc w usunięciu toksyn z organizmu, dzięki czemu będziesz czuć się zdrowo i energicznie. Więcej Rose The One Dolce Gabbana - Niezwykła linia mody! Korzystanie z soli magnezowej do moczenia nóg ma również inne korzyści zdrowotne.Moczenie nóg w occie jabłkowym pomoże zlikwidować nieprzyjemny zapach stóp i przywróci naturalne pH skóry. Wypróbuj przepis na kąpiel Ocet jabłkowy ma właściwości pielęgnacyjne. Na co pomaga? Ocet to produkt, który od wieków używany jest w kuchni oraz w medycynie alternatywnej.
Fot: skynesher / Moczenie nóg w sodzie oczyszczonej to bardzo tani, ekologiczny i skuteczny sposób na liczne dolegliwości. Ze względu na właściwości złuszczające okazuje się pomocny w usuwaniu martwych komórek naskórka. Kąpiel w wodzie z sodą działa przeciwzapalnie i bakteriobójczo. Soda oczyszczona ma wiele zastosowań w gospodarstwie domowym i sztuce kulinarnej. Ten całkowicie naturalny i biodegradowalny środek wykorzystuje się także w alternatywnych metodach leczniczych. Moczenie nóg w sodzie oczyszczonej to jeden z naturalnych sposobów eliminacji nieprzyjemnego zapachu stóp. Kąpiel w sodzie sprawdzi się w łagodzeniu podrażnionej skóry w przebiegu atopowego zapalenia skóry (AZS) czy egzemy. Moczenie nóg w sodzie oczyszczonej – neutralizacja nieprzyjemnego zapachu stóp Za nieprzyjemny zapach stóp odpowiadać mogą różne czynniki, w tym spędzanie wielu godzin w tych samych butach, grzybica stóp lub paznokci, nieodpowiednia higiena, zmiany hormonalne, zażywanie niektórych leków czy stres. Problem ten nierzadko wprawia w zakłopotanie. W jego łagodzeniu pomocne okazuje się moczenie nóg w sodzie oczyszczonej. Wystarczy do napełnionej letnią wodą miski dodać kilka łyżek stołowych sody. Moczenie powinno trwać około 15–20 minut. Zabieg wykonywany regularnie może przyczynić się dodatkowo do zmniejszenia potliwości. Sodę wykorzystać można także do neutralizowania przykrego zapachu z butów. Wystarczy wsypać ją do obuwia na noc, a przed ponownym założeniem usunąć ze środka. Moczenie stóp w sodzie oczyszczonej – pomoc w leczeniu odcisków Moczenie stóp w sodzie oczyszczonej jest sprzymierzeńcem w walce z odciskami, czyli zgrubiałymi warstwami naskórka, które powstają w miejscach narażonych na permanentny ucisk. Wspomaga usuwanie nawet najbardziej uciążliwych odcisków. Wystarczy zanurzyć stopy w mieszance wody i kilku łyżek sody na około 30 minut. Następnie warto usunąć naskórek mechanicznie przy użyciu pumeksu lub specjalnej tarki. Soda oczyszczona sprawia, że martwe komórki naskórka ulegają zmiękczeniu. Dzięki temu łatwiej dochodzi do ich złuszczania się. W przypadku dużych odcisków zastosować można pastę z sody oczyszczonej. Uzyskuje się ją przez wymieszanie wody z sodą w proporcji 1:3. Moczenie stóp w sodzie oczyszczonej na przebarwienia paznokci Moczenie stóp w sodzie oczyszczonej warto przeprowadzić w przypadku pojawienia się przebarwień, na które narażone są osoby często malujące paznokcie na ciemne kolory. Soda dzięki działaniu wybielającemu i oczyszczającemu skutecznie przywraca jednolity koloryt paznokci i okalającej ich skóry. Dodatkowo zmiękcza skórki wokół płytki paznokciowej. Inne cele moczenia stóp w sodzie oczyszczonej Kąpiel stóp w wodzie z sodą oczyszczoną intensyfikuje leczenie kurzajek i grzybicy. Pomaga na zmęczone i obolałe po całym dniu stopy. Z kolei w połączeniu z mlekiem zwalcza problem spękanej, suchej i szorstkiej skóry pięt. W tym celu wystarczy podgrzać 4 szklanki mleka, do którego po przelaniu do miski dodaje się kilka kropel ulubionego olejku eterycznego. Po 5 minutach na stopy sypie się niewielką ilość sody i energicznie wciera w pięty. Następnie stopy ponownie zanurza się w mleku na 5 minut, a po tym czasie opłukuje wodą i osusza. Półkąpiel w sodzie oczyszczonej na infekcje intymne Wodorowęglan sodu, bo tak inaczej określa się sodę oczyszczoną, wykorzystuje się w walce z infekcjami intymnymi. Soda łagodzi towarzyszące im podrażnienia, swędzenie, pieczenie, stany zapalne. Wykazuje zdolność do regulowania pH, dzięki czemu pomaga zalkalizować błonę śluzową pochwy. Tzw. nasiadówka, czyli półkąpiel z użyciem sody, jest bardzo prosta do przygotowania. Roztwór wody z sodą uzyskuje się z proporcji 1 l wody na 1 łyżeczkę sody. Nasiadówka powinna trwać około 15 minut. Mikstury tej można użyć również do wykonania płukanki irygatorem. Jak sobie poradzić z obrzękiem stóp? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Kąpiele na przesuszoną skórę i na obrzęki stóp Źródło: Dzień Dobry TVN Na co pomaga kąpiel w sodzie oczyszczonej? Kąpiel w sodzie oczyszczonej skutecznie łagodzi uciążliwe uczucie pieczenia i swędzenia, jakie powstaje po ukąszeniach owadów, czy objawy wywołane ospą wietrzną. Sprawdzi się w przypadku infekcji grzybiczych, egzemy, atopowego zapalenia skóry, łuszczycy, oparzeń. Zabieg można wykorzystać w zwalczeniu ciemieniuchy. To dość często występująca w populacji niemowląt przypadłość, która przejawia się w formie żółtych, beżowych lub brązowych łusek zlokalizowanych w obrębie owłosionej skóry. Kąpiel w roztworze sody oczyszczonej warto zastosować także na pieluszkowe zapalenie skóry. Kąpiel w sodzie wiąże się z silnym działaniem bakteriobójczym, przeciwgrzybiczym, antyseptycznym, przeciwobrzękowym i przeciwzapalnym. Dodatkowo wykazuje właściwości kojące, odprężające i relaksujące. W połączeniu z octem jabłkowym wspomaga proces oczyszczania organizmu z toksyn, wraz z mąką kukurydzianą łagodzi zaś nieprzyjemne skutki kąpieli słonecznych. Jak przygotować kąpiel z sodą oczyszczoną? Kąpiel w roztworze sody oczyszczonej jest prosta do przygotowania. Wannę napełnia się letnią wodą i dodaje od ½ do 1 szklanki wodorowęglanu sodu. Proszek miesza się do całkowitego rozpuszczenia. Kąpiel nie powinna trwać dłużej jak 20 minut. Po wyjściu z wanny ciało osusza się czystym i miękkim ręcznikiem. Bibliografia: 1. Hassa R., Mrzigod J., Nowakowski J., Podręczny słownik chemiczny, Videograf II, Katowice 2004. 2. Moro Buronzo A., Niezwykłe zalety zwykłej sody. Informacje, porady, przepisy, Biobooks, Poznań 2012.
584 views, 34 likes, 8 loves, 0 comments, 1 shares, Facebook Watch Videos from Nadleśnictwo Lubaczów, Lasy Państwowe: Na dzisiejszy gorący dzień, to chyba najlepsze moczenie nóg. Na dzisiejszy gorący dzień, to chyba najlepsze moczenie nóg. | By Nadleśnictwo Lubaczów, Lasy Państwowe
Ogórki w musztardzie – to kolejny z naszych obowiązkowych przetworów z ogórków na zimę. Takie ogórki z musztardą sarepską są lekko ostre, a jednocześnie nieco słodkie dzięki słodko-kwaśnej zalewie. Świetnie sprawdzają się jako dodatek do obiadu lub zagryzka na tradycyjnych ogórków kiszonych, czy też konserwowych na naszych półkach w piwnicy nie może zabraknąć różnego rodzaju sałatek z ogórków do słoików na zimę. Co roku też wymyślamy nowe smaki jeśli chodzi o przetwory i tak oto w ten sposób nasze zapasy zimowe z roku na rok są coraz bardziej urozmaicone. Do ogórków w musztardzie moim zdaniem najlepiej jest użyć musztardy sarepskiej, chociaż niektórzy dodają musztardę francuską lub delikatesową. Jednak moim zdaniem, zwłaszcza ta ostatnia, nie nadaje takiej fajnej ostrości ogórkom jak musztarda sarepska. Dodatkowo u nas do każdego słoika wrzucamy czosnek, ziele angielskie i liście laurowe, więc w ten oto sposób powstają ogórki w musztardzie z czosnkiem. Przepis na ogórki w zalewie musztardowej jest dziecinnie prosty, więc na pewno takie przetwory udadzą się każdemu. A dzięki zalewie musztardowej ogórki stają się po prostu nieziemskie w smaku :) W skład zalewy wchodzi ocet, więc poniższy przepis to takie niby ogórki konserwowe z musztardą. Wedle uznania ogórki możecie obrać lub pozostawić ze skórka. Ja osobiście wolę je w wersji z obraną skórką, a dodatkowo jeśli ogórki są duże lub średnie już z miękkim środkiem, to wycinam dodatkowo z nich gniazda nasienne. Na koniec gotowe słoiki należy zapasteryzować, by móc wzbogacić swoje przetwory o ogórki w musztardzie na zimę. Jak pasteryzować słoiki w piekarniku lub kąpieli wodnej możecie przeczytać na samym końcu tego wpisu. Ogórki w zalewie musztardowej może nie wyglądają najpiękniej, ale uwierzcie mi na słowo, że nadrabiają smakiem, więc gorąco zachęcam Was do wypróbowania tego przepisu na ogórki z musztardą sarepską i w musztardzie – Składniki:Składniki na zalewę do ogórków w musztardzie: 4 szklanki wody (1 litr) 1 szklanka octu (250 ml) 1 i 1/3 szklanki cukru – ok. 280 g 5 lekko czubatych łyżek musztardy sarepskiej (lub innej ostrej) 2 płaskie łyżki soli kamiennej niejodowanejDodatkowe składniki: 2 kg średnich ogórków gruntowych do każdego słoika po 2 ziarenka ziela angielskiego, 1 liść laurowy, pół ząbka czosnku (lekko zmiażdżonego nożem)Przepis na ogórki z musztardą: Jeśli używacie ogórków zerwanych bezpośrednio chwilę wcześniej z krzaczka, to nie musicie ich moczyć. Jeśli jednak kupowane na rynku lub w sklepie, gdzie istnieje ryzyko, że nico się ‘wysuszyły’, to warto je namoczyć w zimnej wodzie przez ok. 2-3 godziny, by były jędrne, a nie wysuszone. Następnie ogórki dokładnie umyć i osuszyć za pomocą ręczników papierowych. Wedle uznania możecie je obrać lub pozostawić ze skórką. W przypadku przepisu na ogórki w musztardzie, wolę je w wersji obranej. Przygotować zalewę. W tym celu do garnka wlać wodę i ocet, wsypać cukier oraz 2 płaskie łyżki soli kamiennej niejodowanej. Doprowadzić zalewę do wrzenia i w tym momencie dodać musztardę. Całość dokładnie wymieszać, najlepiej za pomocą rózgi kuchennej. Gotować zalewę przez 2 minuty. Następnie wyłączyć palnik i pozostawić zalewę do lekkiego ostudzenia. Przygotować 6 słoików o objętości 540 ml. Na dno każdego słoika dać ziele angielskie, liść laurowy i czosnek (lekko zmiażdżony nożem). Obrane (lub pozostawione ze skórką – wedle uznania) ogórki gruntowe pokroić wzdłuż na ćwiartki. Następnie włożyć je do umytych słoików. Uzupełnić słoiki wcześniej przygotowaną zalewą musztardową. Należy pamiętać, by co jakiś czas zalewę przemieszać podczas przelewania jej do słoików, ponieważ musztarda nie rozpuszcza się całkowicie i lubi osiadać na dnie garnka. Kolejno dokładnie pozakręcać słoiki i je zapasteryzować. O metodach pasteryzacji możecie poczytać w tym wpisie poniżej. Ogórki z musztardą w słoikach na zimę przechowywać w chłodnym i zacienionym miejscu. Smacznego!Przetwory z ogórków na zimęCo roku robię sporo przetworów na zimę. Wśród nich zdecydowanie królują ogórki w postaci kiszonej, konserwowej, czy wszelkiego rodzaju różnych pikli i sałatek. Najczęściej do przetworów używam ogórków z ogródka mojej mamy lub teściowej, a w drodze wyjątku od naszej “Pani Warzywko” z osiedlowego, sprawdzonego warzywniaka. Wtedy mogę mieć gwarancję, że ogórki nie są przesycone nawozami, a przetwory wyjdą przepyszne. Jednymi z moich ulubionych przetworów są ogórki w zalewie musztardowej, na które macie właśnie przepis powyżej, ale wsród ulubieńców są także ogórki w curry oraz przepis na ogórki w zalewie gyros. Jeżeli jeszcze nie wypróbowaliście tych przepisów, to gorąco polecam spróbować! :) Wszystkie przetwory znajdziecie tutaj: przetwory z ogórków do słoików na pasteryzować słoiki z ogórkami w zalewie musztardowej na zimę?Na samym początku warto zadbać o odpowiednio duży garnek, który pomieści wszystkie składniki i pozwoli zalać je wodą do 3/4 ich wysokości. W przypadku ogórków w zalewie musztardowej potrzebny będzie garnek, który pomieści 6 słoików o objętości 540 ml. Odpowiednio duży garnek sprawi, że nie będzie trzeba czekać podwójnie na zapasteryzowanie się słoików, tylko wszystkie gotują się za jednym razem. Tak więc – taki garnek należy wyłożyć na dnie materiałową ściereczką, potem włożyć słoiki i zalać je wodą do 3/4 ich wysokości. Wodę doprowadzić do wrzenia, a następnie moc palnika zmniejszyć na minimum i przykryć garnek pokrywką. Gotować słoiki przez ok. 10 minut. Po tym czasie wyłączyć palnik, a słoiki wyciągnąć z garnka. Postawić je do góry dnem na blacie kuchennym i przykryć ściereczką. Słoiki z ogórkami w musztardzie pozostawić do ostudzenia, a następnie przenieść je do spiżarki lub do piwnicy (ważne, by było to chłodne, suche i zacienione miejsce) – i można cieszyć się smakiem ogórków musztardowych przez cały rok!Jak pasteryzować ogórki w musztardzie w słoikach na zimę w piekarniku?Metod pasteryzacji jest wiele. Jedni robią to w garnku, inni w zmywarce, a jeszcze inni w piekarniku. U nas w dużej mierze uzależnione jest to od ilości słoików, które zamierzamy pasteryzować. Gdy jest ich mało, to pasteryzujemy je w garnku, a gdy zdecydowanie więcej, to wolimy w tym celu użyć piekarnika. Jeśli do pasteryzacji wybierzecie piekarnik, to najpierw należy blaszkę wyłożyć ściereczką lub papierem do pieczenia. Słoiki nie powinny dotykać ani siebie ani ścian piekarnika. Zimne słoiki należy wkładać do zimnego piekarnika, a te zalane gorącą zalewą już do lekko nagrzanego piekarnika, by pod wpływem różnicy temperatur słoiki nie pękły. Jeśli pasteryzowane mają być zimne słoiki, to kolejnym etapem jest włączenie piekarnika i ustawienie temperatury (góra-dół, bez termoobiegu, na max. 120-130 st. C). Czas pasteryzacji liczy się od momentu pełnego nagrzania piekarnika (czyli do tych 120-130 st.) – od tego momentu dla ogórków w zalewie musztardowej należy mierzyć 10 minut. Po tym czasie piekarnik wyłączyć, a słoiki zostawić wewnątrz piekarnika przy lekko uchylonych drzwiczkach przez jeszcze co najmniej 30 minut. Następnie słoiki wyciągnąć z piekarnika i poukładać na blacie nakrętką do dołu, by sprawdzić ich szczelność. Przykryć słoiki ściereczką i pozostawić do całkowitego ostudzenia. Następnie przechowywać w chłodnym i zacienionym miejscu – najlepiej w piwnicy lub spiżarce.
Tvph2Hk. moczenie nóg w musztardzie
